నేనింక ఈ మంత్రం జపం చేయను , నమ్మకం పోయింది

శిష్యుడు-- “గురువుగారూ, నేనింక ఈ మంత్రం జపం చేయను.”
గురువు-- “ఏమైంది నాయనా?”
శిష్యుడు-- “రోజూ క్రమం తప్పకుండా చేస్తున్నాను. ఇంతవరకూ ఏం ఫలితం దొరకలేదు.”
గురువు-- “ప్రారంభించి ఎంత కాలమైంది?”
శిష్యుడు-- “నెల రోజులైంది. భగవన్నామం ఒక్కసారి చేస్తే చాలు పాపాలన్నీ పోతాయన్నారు.. మరి నాకు రవంత ప్రశాంతతైనా దొరకదేంటి? మంత్రంలో బలం ఉంటే పని చేయాలి కదా! కనీసం కాస్తైనా నా లోపలి బరువు తగ్గాలి కదా!”
గురువు-- “ఓర్పు పట్టాలి నాయనా. తప్పక కలుగుతుంది. ఇట్టివి నెమ్మదిగా పని చేస్తాయి, కానీ తప్పక పని చేస్తాయి. నీకిచ్చినది మహామంత్రం.”
శిష్యుడు-- “లేదండి. రోజూ శుచిగా ముప్పూటలా స్నానాలు చేస్తాను. సమస్త నియమాలు పాటిస్తూ, ఏకభుక్తం చేస్తూ, మౌనవ్రతం కూడా అవలంబిస్తూన్నాను. పగలు పడుకోను. చాప మీద పడుకుంటాను. ఎక్కువ మాట్లాడను. అరిషడ్వర్గాలకు లోనవ్వటం లేదు. ఇంద్రియాల తృప్తికోసం జీవించటం మానేశాను.”
గురువు-- “నాకు తెలుసు నాయనా. నీలో చాలా మార్పు ఉంది. ఇతరత్రా భూమిక సిద్ధమవుతున్న సూచన స్పష్టంగానే కనిపిస్తున్నది. ఫలితం గురించి ఇప్పుడే చూడకు. నీకు కనిపించని స్థితిలో అది పని చేస్తున్నది.”
శిష్యుడు-- “లేదండి. నాకు పూర్తిగా నమ్మకం పోయింది. నేను వదిలేస్తాను. వదలాలంటే ఏంచేయాలో చెప్పండి. గోవు చెవులో ఊదటమో ఏదో పద్ధతులుంటాయి కదా!”
గురువు-- “సరే- తప్పక చెప్తానవి. కానీ ముందు నువ్వొక పని చేయి. ఈ మామిడి టెంక మన ఆశ్రమం పెరట్లో నాటి రా. వచ్చి రేపు కనిపించు.”
శిష్యుడు-- “అట్లాగేనండి.”
(నాటి వెళిపోతాడు. మరునాడు వస్తాడు.)
శిష్యుడు-- “మంత్రం విడిచే మార్గం చెప్పండి.”
గురువు-- “నువ్వు నిన్న నాటిన టెంక నాటుకుందా, చూశావా?”
శిష్యుడు-- “లేదండి, నిన్ననే కదా పెట్టింది.”
గురువు-- “సరిగ్గా పెట్టావా, లోతుగా తవ్వావా, మట్టి పూర్తిగా కప్పావా?”
శిష్యుడు-- “ఆఁ.. అన్నీ సరిగ్గానే చేశానండి. సూర్యరశ్మి తగిలే చోటే పెట్టాను. వేరే చెట్టు ఛాయలో కాక విడిచోటే పెట్టాను. తగినంత నీరూ పోశాను. ఇవాళ లోపలకు వస్తూ కూడా నీళ్ళు పోశాను. “
గురువు-- “అయినా పండు రాలేదా?”
శిష్యుడు-- “అదేంటండి, టెంక నాటుకోవాలంటే సమయం పడుతుంది కదా. అది మొక్కై, చెట్టై, పూసి కాస్తే కదా పండొచ్చేది?”
గురువు-- “నిజమే. కానీ టెంకలో బలం లేదేమో..! లేతే ఈ పాటికి కనీసం చిన్న పిలకైనా బయటకు కనిపించాలి కదా.”
శిష్యుడు-- “లేదండి. అది మట్టిలో మొదలు ఇమడాలి. దానిలో ఉన్న నాటుకునే శక్తి చైతన్యవంతం కావాలి. చాలా సమయం పడుతుంది.”
గురువు-- “అవన్నీ నిజమే. కానీ ఇన్ని గంటలైంది కదయ్యా. నాకు నమ్మకం పోయింది. అదింక నాటుకోదేమో.”
(శిష్యుడు ఏదో అర్థమైనట్టు తలవంచుకుంటాడు.)
గురువు-- “దాన్ని తవ్వి తీసి పెరికి అవతలపారేసేయి.. నేనింక ప్రతీక్షించలేను. పో.”
శిష్యుడు-- “నాకు మీ సమాధానం అర్థమైందండి. ఇంకెప్పుడూ మంత్రం చేయనని వదిలేస్తానని అనను. క్షమించండి.”